Halimecan

İyi ki Türk Askeri Var!

Son yıllarda ülkemizde askerin değeri ve askerlik mesleği üzerine yapılan tartışmalar, bazen gündemi fazlasıyla meşgul etse de, bir gerçeği göz ardı etmek mümkün değil: Türk askeri, bu toprakların en önemli güvencesidir. Gelişen teknoloji ve modern savaş stratejileriyle birlikte askeri gücün sadece fiziksel donanım ve teknolojik imkanlarla değil, aynı zamanda moral ve motivasyonla da şekillendiğini daha iyi anlıyoruz. Türk askeri, yalnızca bugünün değil, geleceğin de en büyük sigortasıdır.

Bugün, dünyanın dört bir köşesinde Türk askerinin üstün disiplinini, cesaretini ve vatanseverliğini takdir eden birçok uluslararası gözlemci var. Ama biz, Türk askerinin ne kadar kıymetli olduğunu her zaman, özellikle de zor günlerde daha iyi fark ediyoruz. Onlar, her türlü zorlukla başa çıkabilen, gerektiğinde kendi hayatını riske atarak milletini koruyan, kahraman bir neslin temsilcileridir.

Tarihi şanlı zaferlerle dolu Türk Silahlı Kuvvetleri, sadece savaşta değil, barış zamanında da önemli bir rol üstlenmektedir. Son yıllarda yapılan modernizasyon çalışmalarının yanı sıra, askerlere yönelik sağlık, eğitim ve sosyal imkanların güçlendirilmesi, Türk ordusunun daha da sağlam temeller üzerine inşa edilmesini sağlıyor. Çünkü bir ordu, sadece savaş esnasında değil, savaşın dışında da her yönüyle güçlü ve sağlıklı olmalıdır. O nedenle, "kendi askerine iyi bakmayanlar, gelecekte başka milletin askerlerine bakar" sözü, bir uyarı değil, bir gerçek olarak karşımıza çıkıyor.

Türk askeri, bugün sadece ülkesinin sınırlarını korumakla kalmıyor; aynı zamanda uluslararası barış misyonlarında da aktif rol oynuyor. Her ne kadar bazen sınır dışı operasyonlar, göçmen krizleri veya farklı uluslararası anlaşmazlıklar nedeniyle Türk askeri dünya çapında dikkatle izleniyor olsa da, içerde ve dışarıda her zaman Türk milletinin huzur ve güvenliğini sağlamak için elinden gelenin en iyisini yapmaktadır.

Bu noktada, sadece askeri gücün değil, Türk askerinin moralinin de önemli olduğunu unutmamak gerekiyor. Onların psikolojik ve fizyolojik sağlığı, sadece sahada değil, geri planda da güvenliğin sağlanmasında hayati bir rol oynar. Bugün yapılan düzenlemeler ve iyileştirmeler, Türk askerinin her yönüyle daha verimli, daha etkili olmasına olanak tanıyor.

Bir toplumun en önemli görevlerinden biri, ona hizmet eden ve canını hiçe sayarak güvenliğini sağlayan askerine değer vermek ve ona her türlü desteği sağlamaktır. Yalnızca askeri malzeme ve donanım değil, askerlerin sağlıkları, eğitimleri, ailelerinin huzuru ve yaşam standartları da o kadar önemlidir. Kendi askerine sahip çıkmayan bir millet, yarının zorluklarında yalnız kalabilir.

Her geçen gün Türk askerinin gücünü daha net bir şekilde görsek de, bu gücü sürdürebilmek için sadece askeri yatırımlar değil, insana yapılan yatırımlar da kritik öneme sahiptir. Türk askeri, yalnızca bu toprakların değil, tüm insanlığın güvenliğini koruyan bir güvencedir. Ne kadar güçlü olursa, milletin huzuru o kadar garanti altına alınır.

İyi ki Türk askeri var. İyi ki, her zaman görev başında.

Dün, Bugün, Yarın Mustafa Kemal’in Askeriyiz

Mustafa Kemal Atatürk’ün bağımsızlık mücadelesinin simgesi, Cumhuriyet’in kurucusu ve Türk milletinin lideri olarak bıraktığı miras, her geçen gün daha fazla anlam kazanıyor. “Dün, Bugün, Yarın Mustafa Kemâlin Askeriyiz” sözleri, bir neslin değil, tüm Türk milletinin ortak paydasında birleştiği ve Cumhuriyet'in ilkelerinin yarının nesillerine aktarılması gerektiğinin altını çizen bir manifesto gibidir. Bu söz, sadece bir askerin yeminini değil, bir halkın geleceğe dair kararlılığını da simgeler.

Atatürk, Türk milletinin çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmasını amaçlamış ve bunu gerçekleştirebilmek için sadece askeri başarıları değil, aynı zamanda eğitimde, kültürde ve sosyal hayatta köklü bir dönüşüm hedeflemiştir. "Askerlik" burada yalnızca savaş meydanlarındaki bir meslek değil, aynı zamanda bir halkın özgürlüğü ve bağımsızlığı için yapılan bir kutsal görevdir. Bu görev, Atatürk’ün silah arkadaşları tarafından bugün de aynı sorumlulukla sürdürülmektedir. Ancak bu sorumluluk sadece askeriyeye ait bir mesele değil, her Türk vatandaşının yükümlülüğüdür.

Mustafa Kemal’in askeri, sadece disiplinli, cesur ve fedakar bir insan değil, aynı zamanda fikirleriyle, değerleriyle ve Cumhuriyetin kazanımlarıyla da savaşan bir bireydir. Bu anlayış, Cumhuriyet’in ilk yıllarından itibaren milletin her ferdine aşılanmış bir ilke olmuştur. Cumhuriyetin temellerinin atıldığı yıllarda, "Genç Teymenler yalnız değilsiniz" diyen bir sesin, yalnızca askeri değil, tüm genç nesiller için bir yol haritası çizdiği unutulmamalıdır. O ses, bir toplumun değişime olan inancını ve değişime olan cesaretini simgeliyor.

Bugün, geçmişteki mücadelelerin hatırlanması, Cumhuriyet’in kazanımlarının her bir vatandaşa özümlendirilmesi için büyük bir anlam taşıyor. Her geçen yıl, Cumhuriyetin temelleri üzerine yeni bir inşa süreci başlatılmaktadır. Gençler, bu mirası taşımakla yükümlüdür; çünkü onlar yarının liderleri, aydınları, bilim insanları ve askerleridir. “Mustafa Kemâlin Askeriyiz” demek, bir yönüyle geçmişe olan saygıyı, diğer yönüyle ise bu mirası daha da ileriye taşıma sorumluluğunu omuzlamak demektir.

Ve elbette, yarının Türkiye’si, Atatürk’ün ilke ve inkılaplarına sahip çıkan gençlerle şekillenecektir. Bugün, bu mirasa sahip çıkan ve Atatürk’ün ideallerini yaşatmaya devam eden her genç, sadece geçmişin izlerini taşımakla kalmaz, aynı zamanda onu geleceğe taşır. “Dün, Bugün, Yarın” diyerek, bu sorumluluğun bir geçiş değil, süreklilik arz eden bir çizgi olduğunu hatırlatıyoruz.

Mustafa Kemal Atatürk, halkı için yalnızca bir askeri komutan değil, bir öğretmendi; fikirleriyle yol gösteren bir liderdi. Ve bu mirası, her geçen gün daha derinlemesine anlamak, yalnızca geçmişi anmak değil, geleceği inşa etmek için elbirliğiyle çalışmak demektir.

Genç Teymenler, yalnız değilsiniz! Hem geçmişin hem de geleceğin gücü sizlerin elinde… Ve unutmayın, yarının büyük Türkiye’si, bugünün gençlerinin omuzlarında yükselecektir.

Bugün Var Yarın Yokuz

Hayat, ne kadar hızlı geçiyor, farkında mıyız? Günler, aylar ve yıllar birbirini kovalar, biz ise çoğu zaman koşturmaca içinde kayboluruz. Her bir gün bir fırsat sunar ama biz, çoğunlukla bu fırsatları görmeden geçeriz. İleriye bakarken, zamanın ne kadar hızlı geçtiğini kavrayamazken, gözümüzün önünden geçen anlar kaybolur gider. Bazen bir kelime, bazen bir bakış, bazen de bir sarılma, tüm o kaybolan zamanları hatırlamamıza neden olabilir. "Gel yanıma sar beni, bugün var yarın yokuz," diyen bir insan, aslında bize çok şey söyler.

Hepimiz yaşamın geçici olduğunu biliriz ama çoğu zaman bu farkındalıkla yaşamıyoruz. "Yarına belki" deriz, "Bugün değil, sonra yaparım" deriz. Oysa hayat, her anı kaçırmamamız gereken bir fırsattır. Birinin yanına oturmak, ona sarılmak, zamanın hızlı akışında kaybolmamaktır. Bugün, sahip olduğumuz tek gerçek zaman dilimidir. Yarın belki gelir, belki gelmez. Dün ise artık geride kaldı. O yüzden, bugünü yaşamadan geçirmemek gerekir.

Birinin bize "Gel yanıma sar beni" demesi, aslında en kıymetli hediyedir. Bu, sadece fiziksel bir yakınlık istemek değil, duygusal bir bağ kurma, bir insanın kalbine dokunma çağrısıdır. Sarılmak, insanın en samimi halidir. Kelimeler bazen yetersiz kalabilir ama bir sarılma, tüm hisleri anlatan bir dil olabilir.

Günlük hayatın içinde kayboluruz. İşler, sorumluluklar, yapılacaklar… Ama bir gün, hızla geçen zamanın farkına varırız. Kimi zaman bir kayıp, kimi zaman bir ayrılık, bizlere zamanın hızla geçtiğini hatırlatır. Belki de en çok ihtiyacımız olan şey, yanımızda olan insanlara sarılmaktır. Çünkü bir sarılma, sadece o anın değil, tüm bir ömrün anlamını taşır. Her şeyin geçici olduğu bir dünyada, birlikte geçirdiğimiz her anın kıymeti büyüktür.

O yüzden, "bugün var yarın yokuz" diyerek, sevdiğimiz insanlara daha çok sarılmalıyız. Onlara değer vermeli, yanlarında olduğumuzu hissettirmeliyiz. Sarılmak, sadece fiziksel bir yakınlık değil, ruhsal bir bağ kurmaktır. Birini sıkıca sarıkladığınızda, ona ne kadar değerli olduğunu ve bir anlığına da olsa her şeyin durduğunu hissettirebilirsiniz.

Bugün Sarıl, Yarın Ne Olur Belli Olmaz.

Yaşadığımız anların değerini bilmeliyiz. Zaman, bazen elimizden kayıp giderken, biz farkına varamayız. "Gel yanıma sar beni, bugün var yarın yokuz" sözleri, bir hatırlatmadır. Hayat ne kadar belirsizse, sevdiklerimizle geçirdiğimiz anların değeri de o kadar büyüktür. Bu yüzden, bugün yanımızdaki insanlara sarılalım, onlara değer verelim. Zamanın geçiciliğine inat, birlikte olduğumuz her anı kıymetli kılalım.

Kaderi Değiştiren Sessiz Çığlık

Hayatın bir parçası haline gelen o soruyu tekrar tekrar sorarız: "Neden?" Kimi zaman bu soru bir kaybın ardından, kimi zaman ise ulaşamadığımız bir idealin önünde düşer dilimize. İnsan, bu soruyu cevapsız bırakmak zorunda kaldığında içinden dökülen bir “ah”, tüm evreni sarsacak kadar güçlü olabiliyor. Bazen, bir “ah” bir ömrün acısını, bir toplumun gerilimini ya da bir dünyanın kaderini değiştirebilir. Gerçekten de, “kul kader yazamaz tabi ama bir ‘ah’ cihânı alt üst eder.”

Bu söz, kaderin elinde oyuncak olduğumuzu anlatan bir tür teslimiyetin ifadesi gibi görünse de, derinlemesine bakıldığında içindeki isyanı barındırır. Kaderi belirleyen, somut ve görünür güçler gibi görünse de, insanın içindeki duygular bazen çok daha güçlüdür. Bir insanın içsel acısı, sessizce içinden dökülen o “ah”, her şeyin değişmesine neden olabilir.

Hikayelere, efsanelere, mitlere bakıldığında, insanın kaderini değiştiren genellikle bir eylem değil, bir duygudur. Herkesin hayatında bir dönüm noktası vardır. O an, bir bakış, bir sözcük, ya da bir içsel haykırışla başlar. Kader, bir bakıma bu anın içinde şekillenir. O "ah"ın yankısı, bir kişinin kararlarını değiştirebilir; bazen de toplumsal değişimlerin kapısını aralar.

Hayat, kendi kuralını koyar, ama insan bir şekilde ona karşı koyar. Kaderin yazıldığı o ağır satırlar, bir insanın kalbindeki kırıklıkla silinebilir. Belki de bu yüzden "ah"lar, evrenin en güçlü titreşimlerinden biridir. Bunu fiziksel bir güçle açıklamak zor olabilir, ama duyguların ve düşüncelerin etkileşimle yaydığı bir gücün var olduğu kesindir. Kaderin evrensel kanunları, bazen bir tek sesle bozulur.

İnsanın kaderi, aslında en çok o anlık kararlarla şekillenir. Bir adım, bir seçim, bir söz... Tıpkı o “ah” gibi… Sadece içsel bir çağrı olabilir, ama etrafında her şeyi değiştirir. Çoğu zaman görünmeyen, duygusal bir dalga gibi yayılan bu çığlık, hayatta bizi en çok yönlendiren güce dönüşür.

Bu yüzden belki de, her birimizin içinde taşıdığı bir “ah” vardır. Bu, sadece acı bir sızlanma değil, aynı zamanda bir çağrı, bir içsel devrimdir. Kaderin kaynağını arayanlar, belki de her şeyin o tek kelimede gizli olduğunu anlayacaklardır: "

Basit Hayat, Muhteşem Günler

Günümüz dünyasında, hayatı basitleştirmek artık bir lüks, hatta bir imtiyaz gibi görünüyor. Sürekli bir koşturmaca, bitmek bilmeyen hedefler ve sosyal medya üzerinden parlatılmış “başarı” imgeleri, çoğumuzun zihnini ve ruhunu yıpratıyor. Oysa, bazen gerçek mutluluk basit şeylerde gizlidir: Bir kahvenin kokusunda, bir sohbetin samimiyetinde, ya da belki de sadece bir anın huzurunda.

“Tek istediğim, basit bir hayatın muhteşem günleri,” diyor bir düşünür. Bu söz, her şeyin hızla geçtiği bir dünyada, geriye dönüp durup sadece olanı kabul etmenin, basitliğin içinde mutluluğu bulmanın kıymetini hatırlatıyor. Herkesin bir hedefe koştuğu, başarıların ve başarısızlıkların sosyal medya paylaşımlarıyla ölçüldüğü bu çağda, basit bir hayat neredeyse bir hayal gibi görünüyor. Ancak aslında basitlik, doğrudan huzurla bağlantılı.

Bazen bir çiçek, bir kahkaha, bir dostla yapılan sessiz bir yürüyüş, büyük başarılar kadar değerli olabilir. Basit bir hayat, elbette hayatta hiçbir şeyin peşinden koşmamayı ifade etmez. Ama sadece koşmak, sadece daha fazlasını istemek, insanı tükenmişliğe sürükler. Burada önemli olan, küçük anların tadını çıkarmak ve yaşadığımız anı değerli kılmaktır.

Huzurlu bir sabah, günün koşuşturması başlamadan önce, birkaç dakika sadece kendinize ayırmak… Bazen bunlar, bir ömre bedel anlar yaratabilir. O anlarda, dış dünyadan bağımsız bir dinginlik hissedebilirsiniz. İşte bu, "basit bir hayatın muhteşem günleri"dir. Zihnimizde kurduğumuz karmaşanın içinde, bu huzuru yakalayabilmek gerçek zenginliktir.

Birçokları için basitlik, "yetersizlik" ya da "daha az" demek olabilir. Oysa basit bir hayat, tam tersi bir zenginlik taşır; çünkü bu hayatın içinde, sahip olunan her şeyin değerini bilmek, her anı dolu dolu yaşamak vardır. Basitlik, daha fazla sahip olmak değil, sahip olduklarımızla yetinmeyi bilmektir. Birlikte geçirilen kaliteli zaman, küçük sevinçler, gerçek bir huzur… Bunlar, her zaman büyük bir servetten daha kıymetlidir.

Tek isteğim, basit bir hayatın muhteşem günlerini yaşamak. O anlar, büyük hedeflerin ötesinde bir anlam taşır ve hayatı derinlemesine kavrayabilmek için en değerli fırsatları sunar. Her günün, her anın, basit ama muazzam bir zenginlik sunduğu bu dünyada, belki de en doğru seçim, kendimizi daha az zorlayıp, basitliğin içindeki güzellikleri keşfetmektir.

Hayatın Güzelliği, Kırılganlıkta Gizlidir

Hayat bazen kırılgan bir saksıya benzer; görünürde basit, ama aslında kırılması kolay. Birçok insan için bir saksının kırılması, basit bir olaydır. Belki de sadece bir anlık bir üzüntü yaratır, ama kimse o saksıdaki çiçeği düşünüp, onun duyduğu acıyı anlamaz. Oysa ki çiçek, kırılan saksının içinde tutunmaya çalışan, hayata tutunabilmek için mücadele veren bir varlıktır. Onun için kırılan bir saksı, sadece bir nesnenin yok olmasından çok daha fazlasıdır; o, hayatın bir parçasıdır, duygudur, emektir, bir çaba ve sabırla büyüyen bir yaşamdır.

Hayat her zaman dışarıdan göründüğü gibi değildir. Başkalarının hayatına bakıp, "Hayat onlara güzel" demek kolaydır. Ancak, gerçekten kimse başka birinin iç dünyasına, yaşadığı zorluklara ve derinliklerine tam olarak vakıf olamaz. Her birey, kendi iç yolculuğunda bir mücadele verir, bu yolculuk bazen gizlidir, bazen de gözle görülmeyen yaralarla doludur. Başkalarının hayatı bizim gözümüzde bazen parıltılı olabilir, ancak unutmayalım ki o ışığın ardında, kim bilir neler saklıdır?

Birçok insan, dışarıdan bakıldığında hayatları mükemmel görünen diğerlerine özenti duyar, onları kıyaslar ve kendisini eksik hisseder. Ancak gerçekte, her birey kendi savaşını verir. Bazen en parlak gülüşlerin ardında en derin acılar gizlidir. Ve bazen de en sessiz insan, içindeki fırtınaları tek başına taşır. Yalnızca yüzeyine bakarak bir hayatın güzel ya da kötü olduğunu söylemek yanıltıcıdır. Zira güzellik, her bireyin içinde, onun taşıdığı yüklerle birlikte şekillenir.

Birçok insanda, başkalarının hayatlarına bakıp "Onların hayatı ne kadar güzel" dediklerini duyarız. Ancak, belki de biz farkında olmadan başkalarına bakıp onların hayatındaki güzellikleri konuşuyoruzdur. Kimi zaman, başkalarının gözlerinde hayatın ne kadar değerli olduğunu hatırlayabiliriz. Onlar, belki de bizim fark etmediğimiz bir şeyleri görüyorlardır. Herkesin hayatı kendi içinde bir anlam taşır, her kırıklık ve her acı, bir büyüme ve olgunlaşma sürecinin parçasıdır.

Öyleyse, hayatın güzelliği dışarıda, başkalarının hayatlarında değil, tam da bizim içimizde saklıdır. Başkalarının kırıkları, bizim kırıklarımız, onların mutlulukları, bizim mutlu anlarımızdır. Her birey, bir çiçek gibi, kendi saksısında tutunmak için mücadele eder ve bazen de bu mücadeleler, en kırılgan anlarımızda hayatımıza anlam katar. Unutmayalım ki; kırılan bir saksının içinde bile bir yaşam var, yeter ki onu görmek isteyelim

Hayalleriniz İçin Adım Atın

Hayatta ne istediğimiz, nasıl bir yaşam sürmek istediğimiz çoğu zaman aklımızda şekillenir. Ancak bu düşünceleri gerçeğe dönüştürmek için sadece bir hayal gücü yetmez; cesaret de gerekir. Eğer aklınızdakileri hayata geçirecek kadar yüreğiniz yoksa, o zaman sadece başkalarının cesaretini konuşan, onların başarılarını gölgeleyen bir yaşam sürersiniz.

Cesaret, düşüncelerinizi eyleme dönüştürme gücüdür. Ne kadar büyük hayalleriniz olursa olsun, bu hayalleri gerçek kılacak adımlar atmadığınız sürece, zaman geçer ve siz bir adım bile atmamış olursunuz. Cesaret, bazen korkuların üzerine gitmeyi, bazen de bilmediğiniz yollarda ilerlemeyi gerektirir. Ancak unutmayın, cesaret olmadan geçen bir ömür, başkalarının cesaretini küçümsemekle geçer.

Yüreğinizi topladığınızda, kendi yolunuzu çizmek için doğru zamanı asla beklemeyin. Kendinizi başkalarının dedikodularından uzak tutun, çünkü gerçek başarılar sadece kendi cesaretinizi sergilediğinizde gelir. Unutmayın, başkalarının söyledikleri değil, sizin kendi adımlarınız hayatınızı şekillendirir. Cesur olun, hayal edin ve o hayali gerçeğe dönüştürmek için adım atın.

Hayat kısa. Cesaretinizi bulun, hayallerinizi gerçekleştirmek için o ilk adımı atın. Unutmayın, başkalarının dedikoduları siz ne yaparsanız yapın, hep olacaktır. Ama siz cesaretinizi gösterip yolunuzu çizdiğinizde, o dedikoduların ne kadar anlamsız kaldığını fark edeceksiniz. Kendi hayatınızı yaşamaya cesaret edin ve gerisini unutun.

Tanımadık İnsanlarla İletişim Kurmak

Sosyal medya, modern dünyamızın vazgeçilmez bir parçası haline geldi. İnsanlar arasında iletişim, tanışmalar, iş bağlantıları ve daha pek çok şey bu platformlar üzerinden yapılıyor. Ancak, bu dijital ortamda her zaman her şeyin pürüzsüz gittiğini söylemek mümkün değil. Geçtiğimiz günlerde yaşadığım bir deneyim, dijital iletişimin, özellikle tanımadığımız insanlarla kurduğumuz diyalogların nasıl ruhsal bir yük haline gelebileceğini bir kez daha gözler önüne serdi.

Sosyal medyada yaşadığım bir durumu paylaşmak istiyorum. Bugün tesadüfen biri mesaj attı. Sanırım yalnız ve arkadaş çevresi olmayan biriydi. Her zamanki gibi, "Tanışıyor muyuz?" diye sormak zorunda kaldım, çünkü bazen etkinliklerde ya da fuarlarda insanlarla karşılaşıp tanışabiliyoruz. Tanışmadığımızı fark ettiğimizde bana bir fotoğraf gönderdi, ama sohbeti orada kesildi.

Sabah yine yazınca cevap verdim. Fotoğrafı açıp baktım, sonra bir mesaj geldi: "Ekran görüntüsü mü aldın?" O an gerçekten neye uğradığımı şaşırdım. Ekran görüntüsü almadım ama onun böyle düşündüğünü öğrenince kendimi o kadar kötü hissettim ki... Kendimi anlatmaya çalıştım ama bu tarz durumlar, tanımadığım insanlara kendimi açıklamak zorunda kalmak beni gerçekten çok rahatsız ediyor.

Bu tür bir durum, dijital dünyada karşılaştığımız en rahatsız edici halleri oluşturuyor. Hem mahremiyetimizi hem de kişisel sınırlarımızı koruyarak iletişim kurmak ne yazık ki bazen imkansız hale gelebiliyor.

Bu olay bana, sosyal medya ve dijital platformlarda tanımadıklarımızla kurduğumuz iletişimin ne kadar yorucu olabileceğini hatırlattı. İnsanlar arası etkileşim, aslında yüz yüze gerçekleştiğinde, duygusal bir bağ kurarak daha sağlıklı ve doğal bir hal alıyor. Ama dijital ortamda, tanımadıklarımıza kendimizi açıklamak, niyetlerimizi anlatmaya çalışmak çok daha karmaşık hale gelebiliyor. İnsanlar bazen yanlış anlamalarla yükümlü hale gelebiliyorlar ve bu da, isteksizce de olsa, kendimizi bir başka insanın duygusal karmaşasının içine çekiyor.

Sosyal medyada yeni insanlarla tanışmak, benim için uzun zamandır rahatsız edici bir süreç oldu. Tanımadığım kişilere hayatım hakkında fazla bilgi verme isteği, sürekli bir sorgulama haline dönüşüyor. Her mesaj bir "doğru" cevap arayışına dönüşüyor. Bazen, sadece var olmak ve paylaşımlarımızla meşgul olmak yeterli olmalı. İnsanlar, farklı platformlarda tanışmayı, etkileşimde bulunmayı isteseler de, bu bazen hem zihinsel hem de duygusal bir yük haline gelebiliyor.

Dijitalleşen dünyada sosyal medyanın rolü büyüdükçe, insanların birbirleriyle sağlıklı ve anlamlı iletişim kurma biçimleri de değişiyor. Gerçekten de, dijital dünyada tanımadığımız kişilerle iletişim kurarken dikkatli olmalıyız. Kendimizi anlatmak, niyetlerimizi açıklamak bazen gereksiz yükler yaratabiliyor. Bu yüzden, belki de bazen "başka biri" olma gerekliliğinden vazgeçip, sadece kendimiz olarak, zorunlu olmadan sosyal medya dünyasında var olmalıyız.

Sosyal medyada tanımadıklarımızla kurduğumuz iletişimi sorgularken, belki de en önemli şey, kendimize dürüst olmak ve ihtiyaç duyduğumuz sınırları belirlemektir.

Birbirimizin Dünyasını Anlamak

Aşk, çoğu zaman bir duygudan daha fazlası olarak karşımıza çıkar. İki insanın arasında büyüyen o yoğun bağ, yalnızca çekicilik ve arzu değil; bir anlayış, bir kabul ve bir paylaşımdır. "Aşk aynı zamanda birbirimizin dünyasını anlamaya çalışmaktır" derken, aslında en derin insanî bağların, birbirimizin içsel dünyalarına duyduğumuz ilgiden doğduğunu kastediyoruz.

Her insan, kendi yaşam deneyimleriyle şekillenen, içinde bulunduğu çevreyle etkileşimde olduğu bir dünyaya sahiptir. Bu dünyayı tam anlamadan, yalnızca dış görünüşlere bakarak sevgi beslemek eksik bir sevgi olabilir. Gerçek aşk, iki insanın birbirinin içsel dünyasına adım atmak için çaba göstermesidir. Bu çaba, yalnızca karşımızdaki kişinin yüzeysel özelliklerine odaklanmakla kalmaz; onun korkuları, hayalleri, zaafları ve hayal kırıklıklarıyla da ilgilenmeyi gerektirir.

Birini anlamak, onunla empati kurmak demektir. Herkesin içinde bir dünya vardır ve bu dünya, yıllarca birikmiş deneyimlerden oluşur. Kimi zaman bir bakış, bir kelime ya da bir sessizlik, karşımızdaki kişinin duygularını ifade etmenin yollarıdır. Aşk, bu ince detayları fark etmek ve karşılıklı olarak anlamaktır. Her bir insanın dünyasında kaybolmadan, onun dünyasında var olabilmeyi başarmaktır.

Elbette, bu süreç kolay değildir. Her insan, içinde taşıdığı acılar, korkular ve savunmalarla hayatını sürdürür. Aşk, bu karmaşık yapıyı keşfetmek ve kabul etmektir. Birini sevmek, onu olduğu gibi kabul etmekle mümkündür; eksiklikleri, kusurları ve hatalarıyla… Kimse mükemmel değildir ve aşk, mükemmel olanı değil, insan olmayı kabullenmeyi öğretir.

Aşk, sürekli bir çaba ve büyüme halidir. Birlikte yaşamak, zamanla birbirimizi daha derin bir şekilde keşfetmeyi gerektirir. Bu, her an yeni bir şeyler öğrenmek, birlikte büyümek, birbirimizin dünyasında yeni ufuklar keşfetmektir. Birbirimizin kalbine, zihnine ve ruhuna giden yolculuk, sadece sevgiyle değil, anlayışla da yoğrulmalıdır.

Aşk; birinin dünyasına adım atmak, onu gerçekten görmek ve hissetmektir. Birbirimizi anlamaya çalışmak, sevmenin en saf halidir. Çünkü gerçek aşk, yalnızca duygusal bir bağdan değil, bu derin anlayıştan doğar. Her insanın içindeki dünyayı keşfetmeye cesaret ettiğimizde, birbirimizle olan bağımız daha sağlam ve gerçek olur. Aşk, iki insanın kalbinin aynı zamanda birbirine açıldığı bir dünyadır.

Hayatın Oyununda Her Adım Yeni Bir Başlangıçtır

Bir bakmışsınız, hayat sizi bir kuyunun dibine itmiş. Zorluklar, karamsar günler, tükenmişlik hissi... Sonra bir bakmışsınız, o kuyudan çıkıp, Mısır’ın zirvesine varmışsınız. Adınızı herkes duyuyor, gücünüz ve bilgelikliğinizle insanlar size saygı duyuyor. Hayatın tam da bu noktası, Yusuf’un öyküsünü aklımıza getiriyor. Bir zamanlar kuyuya atılmış, köle olarak satılmış, ama sonunda Mısır’ın en güçlü isimlerinden biri olmuş bir insanın hikayesi…

Yusuf’un hayatı, aslında hepimizin yaşadığı bir metafordur. Her birimiz, zaman zaman zorluklarla karşılaşır, düşeriz. Bazen yolculuklar, düşüncelerimizin ötesinde, anlam veremediğimiz kadar karmaşık ve karanlık olabilir. Ama unutmayın, bu sadece bir dönüm noktasıdır; geçicidir. İnişler, çıkışlar, kayıplar, kazançlar – hayat, bir dizi kesitten ibaret. Hangi noktada olduğumuzun değil, hangi noktadan nasıl çıkacağımızın önemi var.

Günlük hayatımızda karşılaştığımız engellerin bir çoğu, aslında hayatın doğal bir parçasıdır. Zorluklar bizi şekillendirir, öğretir, güçlendirir. Bu süreç, çoğu zaman acı verici olsa da, sonunda bize yeni bir bakış açısı, yeni bir yetenek kazandırır. Yusuf’un örneği, insanın düşse de kalkabileceğini, karanlıkta bile umut ışığı bulabileceğini gösterir. O, her zorluğun ardında bir fırsat olduğunu keşfetmişti. Zira, hayatta her şey birbirine bağlıdır. Bir şeyin kötü göründüğü an, bir başka fırsatın kapılarını aralayabilir.

Yaşadıkça oyuna dahiliz. Bu, sadece bir değişim değil, aynı zamanda bir anlam arayışıdır. Her gün yeniden doğar, her an yeniden şekilleniriz. En zor anlarda bile, başımıza gelen her şeyin bizi bir yerlere taşıdığını unutmamalıyız. Bazen, bir kuyunun dibine düşmek, sonunda bir krallığa ulaşmanın ilk adımıdır. Önemli olan, pes etmeden yol almak ve hayatın bize sunduğu fırsatları görmek.

Küçük bir tavsiye: Zorluklar karşısında sadece düşmekle kalmayın, kalkmayı da bilin. Her zaman hatırlayın ki, Yusuf’un kuyudan Mısır’a giden yolunda kazandığı zafer, sadece hayatta kalma mücadelesiyle değil, aynı zamanda inanç, azim ve sabırla kazanılmıştır. O yüzden, bu oyun devam ediyor. Nerede olduğunuz önemli değil, ne olacağına karar verecek olan sizsiniz.

Kimine Kurt, Kimine Dert Hayatın Gizli Yüzü

Hayat, sürekli bir dengenin ve karşıtlıkların oyunudur. Bazen bir kapı kapanır, başka bir kapı açılır. Bazen bir fırsat birine çıkarken, aynı fırsat başka birine kayıp olarak görünür. "Kimine kurt, kimine dert" diyerek anlatmaya çalıştığımız işte tam da bu karmaşa ve karşıtlıklar dünyasıdır. Her olay, her durum, farklı kişiler için farklı anlamlar taşır. Bir kişi için bir kurtuluş, bir başka kişi için ise büyük bir çıkmaz olabilir.

Bu atasözü, sadece bireysel yaşamlarımızda değil, toplumsal olaylarda da karşımıza çıkar. Bir toplumda yapılan bir değişiklik, bir kesimi memnun ederken, diğerlerini rahatsız edebilir. Ekonomik reformlar, bazen toplumun daha az fırsata sahip olan kesimlerini daha da zor durumda bırakabilirken, zenginler ya da güç sahipleri için yeni kazanç kapıları aralayabilir. Tıpkı bir hükümetin aldığı kararların, kimi vatandaş için umut verici bir gelişme, kimisi içinse büyük bir tehdit oluşturması gibi.

Hikayenin iki tarafı olduğu gibi, hayat da her zaman bu iki tarafı sunar. Bugün size iyi gelen bir gelişme, yarın başkasını etkileyebilir. Yalnızca ekonomik ya da toplumsal olaylar değil, kişisel ilişkilerimiz de aynı şekilde evrilir. İki dost arasında bir rekabet ya da bir fırsat, bazen dostluğu bozabilir, bazen ise sağlamlaştırabilir. Kimine bir kazanç, kimine kayıp olarak yansır.

Peki, bu durumla nasıl başa çıkmalıyız? Öncelikle şunu kabul etmeliyiz: Hayatın doğasında adaletin, eşitliğin ve dengenin her zaman mükemmel şekilde işlediği bir dünya yoktur. Herkesin yaşamı farklıdır; fırsatlar farklıdır, mücadeleler farklıdır, kayıplar da farklıdır. Ancak önemli olan, bu farklılıkların farkına varıp birbirimize saygı göstermektir. Birinin kazancı, başkasının kaybı anlamına gelmemeli. Kiminin kurtuluşu, kimine dert olmamalıdır. Hepimiz birbirimizi anlamaya çalıştıkça, bu karmaşık dünyada daha güçlü bir toplum oluşturabiliriz.

"kimine kurt, kimine dert" demek, hayatın çeşitliliğine, zenginliğine ve karmaşıklığına işaret eder. Herkesin yolu farklıdır, her birimizin mücadelesi ve zaferi başka başka şekillerde tezahür eder. Ancak bu farkların farkında olmak, birbirimize empatiyle yaklaşmak, hayatın bu zorlu ama bir o kadar da öğretici yolculuğunda en büyük kazancımız olacaktır.

Kim Daha Kötü, Onu Konuşur Olduk

Son yıllarda, çevremizdeki insanların tavırları, söylemleri ve toplumdaki genel hava giderek daha negatif bir hal almış gibi görünüyor. Ne zaman bir araya gelsek, konuşmalarımız genellikle başka birini eleştirmek, suçlamak ya da kötülüğünü tartışmak üzerine şekilleniyor. Sanki dünya, “Kim daha kötü?” sorusunun cevabını arıyor. Bunu, sokaklarda, ofislerde, sosyal medyada her an hissedebiliyoruz. Kimseyi dinlemiyor, kimseyi anlamıyoruz. Herkes, başkasının hatasını öne çıkararak kendi konumunu güçlendirmeye çalışıyor. Ama bu duruma gerçekten nasıl geldik?

İlk bakışta, bu tür eleştiriler, toplumsal bir tepki ya da bir tür boşalma gibi görünebilir. Ancak daha derin bir inceleme yaptığınızda, bu sürekli kötülemenin birikmiş bir toplumsal huzursuzluğu, kırılganlıkları ve çözülmemiş meseleleri yansıttığını görebiliyoruz. Her şeyin, her bir olayın ya da davranışın, “kötü” ya da “iyi” diye kolayca kategorize edilmesi, aslında çok yüzeysel bir bakış açısının ürünüdür. İnsanları ya da olayları bu şekilde değerlendirmek, anlamaya çalışmaktan çok yargılamaya yönelir. Ama bu gerçekten bizi daha iyi bir noktaya taşır mı?

Peki, bu durumu değiştirmek mümkün mü? Bence mümkün. İnsanların birbiriyle daha sağlıklı iletişim kurabilmesi, birinin hatasını büyütmektense, birbirine daha empatik bir şekilde yaklaşabilmesi, toplumsal bağları güçlendirebilir. Eleştirinin de bir sınırı vardır ve yapıcı olmak, eleştiriden çok daha değerli bir yaklaşım olabilir.

Hatalarımızı kabul etmek, birbirimizin hatalarını anlamak ve üzerine konuşmak, aslında çok daha kıymetli bir dil yaratabilir. Çünkü "Kim daha kötü?" sorusunu sormak yerine, "Kim daha iyi olabilir?" sorusuna odaklanmak, her bireyi daha pozitif bir gelişime teşvik eder. Toplumların ilerlemesi, sadece bireylerin kendilerini geliştirmesiyle değil, aynı zamanda başkalarının gelişimine katkı sağlayarak olur.

Kötülemenin, yargılamanın değil, anlayışın, empati kurmanın ve birbirimizi kabul etmenin zamanıdır. Çünkü dünya, sürekli olarak kim daha kötü diye tartışarak değil, kim daha iyi olabilir diye düşünerek daha iyi bir yer haline gelir

Düşüncelerin Kilitleri ve Tanrı’nın Açtığı Kapılar

Hayatın anlamını, bazen sadece sessizlikte ve içsel bir derinlikte buluruz. Mevlana'nın "Sus ve yaradanın kapı açışını seyret; Ne diye kapıları kilitleyen düşüncelere dalarsın!" sözü, bu gerçeği çok güzel özetler. Modern dünyada, her an zihnimizde dönen binlerce düşünce, kaygı, korku ve beklenti, bizi hep bir sonraki adımda ne olacağına dair endişelendiriyor. Ancak bu düşünceler, aslında hayatın sunduğu fırsatları ve Tanrı'nın bize gösterdiği yolu engelleyen duvarlardır.

İnsanın içsel dünyasında sürekli olarak kilitler ve duvarlar vardır. Bunlar bazen toplumsal normlar, bazen kişisel travmalar, bazen de korkularımızdır. Her birimiz, kendi zihinsel labirentimizde kaybolmuş gibi hissedebiliriz. Ancak Mevlana, tam bu noktada önemli bir hatırlatma yapar: İçsel engelleri aşmak için sadece susmak gerekir. Yani, düşüncelerin gürültüsüne kulak vermek yerine, onları gözlemleyip sessizliğe yönelmek, gerçek özgürlüğün anahtarını bulmamızı sağlar.

Zihnimizdeki o sürekli 'kapanma' hali, aslında bizi en değerli fırsatlardan mahrum bırakır. Çünkü hayat, bazen tam da o an, o sessizliğin içinde ortaya çıkar. Yaratıcı, her an kapıları açar; ancak biz, çoğu zaman bu kapıların varlığını fark edemeyiz çünkü düşüncelerimiz sürekli olarak başka bir yere yönelir. Düşüncelerin getirdiği karmaşa içinde, Tanrı'nın sunduğu huzur ve mutluluğu görmemiz zordur.

Birçok insan, "kapıları kilitleyen düşüncelere dalmak" derken, yalnızca dış dünyadaki engelleri kastetmez. Düşüncelerimiz, içsel bir hapishane gibidir. Kendimize olan inancımız, korkularımız, geçmişteki başarısızlıklarımıza dair izler, tüm bunlar zihnimizde birer kilit gibi durur. Halbuki, bu kilitlerin arkasında, sonsuz olasılıklar ve fırsatlar vardır. Mevlana'nın ifadesi, bu içsel kilitleri fark etmemiz için bir çağrıdır.

Sürekli düşünüp sorgulamak, insanı bir yere götürebilir. Ancak bazen, en iyi çözüm bir adım geri çekilip sadece "susmaktır." Zihnin karmaşasından uzaklaşıp, yaratıcı akışa teslim olmak, Tanrı’nın kapılarının açılmasını izlemek demektir. Bu, bir tür teslimiyet değil, aksine büyük bir farkındalıktır. Tanrı'nın bize sunduğu fırsatları görmeye başladığımızda, içsel özgürlüğü ve huzuru yakalamamız çok daha kolay olur.

Mevlana'nın bu derin mesajı, sadece bir öğüt değil, aynı zamanda bir yaşam pratiğidir. Zihnin ve düşüncelerin yarattığı engellerin farkına varmak, onlara tapınmak yerine, onlardan sıyrılmak gerekir. Bunu başardığımızda, Tanrı’nın bize her zaman sunduğu kapıların açıldığını görmeye başlarız. İçsel özgürlüğü bulmak, aslında dışarıda bir şeyler değiştirmekten önce, kendi zihnimizdeki kilitleri açmakla başlar.

Herkesten Dayak Yiyin, Köpek Başını Okşayan Isırırmış

Son zamanlarda yaşadığımız toplumsal ilişkiler, her geçen gün biraz daha karmaşık hale geliyor. İnsanlar arasında güven, sadakat, dostluk gibi değerler ne yazık ki giderek daha fazla sorgulanıyor. İronik bir şekilde, her geçen gün daha çok “dostum” dediğimiz insanlardan hayal kırıklığına uğruyoruz. Bu durum, eski bir atasözünü akla getiriyor: "Herkesten dayak yiyin, köpek başını okşayan ısırırmış." Bu söz, ne kadar sert ve keskin görünse de, aslında hayatın en temel gerçeğini vurguluyor: güvendiğiniz insanlar, en çok sizi yaralayabilir.

Güven, ilişkilerin temel taşlarından biridir. Ancak, son yıllarda gözlemlediğimiz bir gerçek var: Güven, kolayca inşa edilse de, aynı hızla yıkılabiliyor. "Dostum" dediğiniz, sizi en iyi tanıyan insan, bazen en acımasız darbeyi de vurabiliyor. İnsanın doğasında var olan çıkarcılık ve zaman zaman bencillik, hepimizi bir şekilde etkiliyor. Dostluk, sevgi ve güven gibi soyut kavramlar, bazen çok somut, acı gerçeklerle yüzleşmemize yol açabiliyor.

Birçok insan, başkalarının güvenini kazanmak için çaba sarf eder. Ancak, güven duygusu karşılıklı olmalı. Biz insanlar, karşımızdakini tanımadan, sadece dışsal davranışlarına dayanarak onları sınıflandırma eğilimindeyiz. "O iyi insan, o kötü insan" şeklindeki genellemelerle, bazen yanılabiliyoruz. Zaman, insanları şekillendiriyor; bazen yıllarca bildiğiniz biri, bir gün sizin karşınıza çıkar ve "yüzünüze" bakarken, aslında sizi hiç tanımadığını fark edersiniz.

İşte bu noktada, "köpek başını okşayan ısırır" atasözünü bir uyarı olarak almak gerekiyor. Çevremizdeki insanlara ne kadar yakın olursak olalım, sınırlarımızı asla unutmamalıyız. Herkesin bir çıkarı vardır ve bu çıkar, bazen duygusal bağları da aşarak, kişisel yarara dönüşebilir. İnsanlar ne kadar iyi niyetli olurlarsa olsunlar, zaafları ve çıkarları doğrultusunda kararlar alabilirler. Bu, bizim onlara olan güvenimizi zedeleyebilir. Öyle ki, güveninizi kaybettiğinizde, dostunuzdan alacağınız darbe, bir yabancıdan alacağınız darbeden çok daha büyük olabilir.

Ancak, bu uyarı size tüm insanları kuşkuyla yaklaşmaya çağıran bir tavsiye değildir. Aksine, sağlıklı bir bakış açısıyla, her insana önce şans tanımak, samimiyetle yaklaşmak önemlidir. Ama tüm bunlar, karşınızdaki kişilerin, zaman içinde sınırlarınızı aşıp sizi hayal kırıklığına uğratmasını engellemez. Bu yüzden, sınır koymak, başkalarının davranışlarıyla şekillenen güven duygusunu dengelemek önemlidir.

Hayatta herkesin mutlaka güvenebileceği bir insan vardır, ama kimseye körü körüne güvenmemek gerektiğini unutmamalıyız. Güven, zamanla inşa edilen ve kaybedildiğinde tekrar toparlanması çok güç olan bir değerdir. İnsanların davranışları, çıkarları doğrultusunda şekillenirken, biz de bu gerçekleri bilerek, ama umutla ve açık yürekle yaşamalıyız. Hayatta en büyük güvencemiz, belki de kendimize olan inancımızdır.

Son olarak, "Herkesten dayak yiyin, köpek başını okşayan ısırırmış" sözünü hatırlayarak, güvenin yalnızca karşınızdaki insanlardan değil, kendi sınırlarınıza olan saygınızdan da kaynaklandığını unutmamalıyız.

Işığınıza Gölge Düşürecek İnsanlardan Uzak Durun

Hayat, tıpkı bir yolculuk gibi. Her bir adımımız, her bir seçimimiz, bizi belirli bir yön ve hedefe doğru götürür. Ancak bu yolculukta en kritik sorulardan biri şudur: Hangi insanlarla yola çıkmalıyız? Çünkü etrafımızdaki insanlar, hayatımızın rotasını doğrudan etkiler.

İnsanlar, hayatımıza ışık katabileceği gibi, gölge de düşürebilir. Işığınız, ruh haliniz, hayata bakış açınız ve enerjiniz, etrafınızdaki insanlardan etkilenir. Yani, size değer veren, sizi cesaretlendiren, potansiyelinizi görüp size inanan insanlar bir nevi ışığınızı parlatır. Oysa sizi küçümseyen, hayallerinize ket vuran, sürekli negatif enerji yayan insanlar ise, tıpkı gölge gibi, sizi karartır.

Bu noktada, önemli olan bir soruya odaklanmak: Hangi insanlar sizi destekliyor ve hangi insanlar sizi geride tutuyor? Kendimizi kötü hissettiğimizde, bu genellikle çevremizdeki kişilerin etkisiyle ilgilidir. Olumsuz düşünceler, küçümsemeler ve sürekli eleştiriler, insanın öz güvenini yavaşça yok eder. Oysa, sizi motive eden, başarılarınıza odaklanan ve sizi daha iyiye doğru iten insanlar, gerçekten değerli insanlardır.

Her bir insan, bir ayna gibidir. Çevremizdeki insanlar, bizim iç dünyamızın yansımasıdır. Eğer kendimizi sürekli olarak yetersiz, mutsuz ve eksik hissediyorsak, bunun sebebi etrafımızdaki kişiler olabilir. Çünkü bir insan ne kadar güçlü olursa olsun, sürekli olumsuzluklarla çevrilmişse, zamanla bu olumsuzluklardan etkilenir.

Elbette, hayatı sadece etrafınızdaki insanlara göre şekillendiremezsiniz. Fakat, çevremizdeki kişilerin bizlere kattığı değer oldukça önemlidir. Işığınızı karartan, hayallerinizi küçümseyen ya da sizi geride tutmaya çalışan insanlardan uzak durmalısınız. Bunu yaparken, size zarar veren kişileri hayatınızdan çıkarırken, aynı zamanda size gerçek anlamda katkı sağlayan insanları daha da yakınlaştırmalısınız. Çünkü bir insanın değerini, ona sunduğu katkı ve destekle ölçmek gerekir.

Gölgenin peşinden gitmek, her zaman sizi karanlıkta bırakır. Ama ışığa doğru yürüdüğünüzde, etrafınızda da ışığınızı parlatacak insanlar olmaya başlar. İyi insanlarla yürüyen bir kişi, daha yüksek bir noktaya ulaşır.

Sonuçta, hayat bir seçimler meselesidir. Işığınızı kiminle paylaşacağınızı, hangi insanlarla yol alacağınızı seçerken, kendi değerinizi unutmamalısınız. Kendinizi sevin, kendinize değer verin ve etrafınızdaki insanlara da bu saygıyı gösterin. Çünkü, kimse başkalarının ışığından korkmamalı, aksine herkesin ışığını parlatacak alanı yaratmalıdır.

Işığınızı karartacak gölgelerden uzak durun ve hayatınızda sizi gerçekten destekleyen, büyüten insanlarla yolculuk yapın.

Önemli olan niyet 🍀