Melihcan (Atlantisreborn)

Ne kadar çok istersem isteyeyim o kadar çok gelmiyor hayalim..

Bir korkudan ziyade soğuk, içine kapanık bir kişilik oluştu benliğimde.. Zihnimde hayallerle yaşıyorum.

Hayatta suç yok kaderde de suç yok. Suç sadece böyle bir dünya'ya, zamana denk gelmem. Bana göre değilmiş şimdi ki devir.

Unutuldu sevgiler aşklar.. Herkes sevdiğini zannediyor ama onu bile beceremiyor. Senden daha iyisini bulduğunu zannedip bahane ile kaçıp gidiyorlar.. Ya da yedekte olan biri için..

Çok istedim seni. Yüzünü ellerimin arasına almayı arzuladım defalarca. Bir gün gelirsin yolun yolumdan geçer diye.. Bu da olmadı.. Sen aşk yerine yalanları tercih ettin

Artık çabalamaktan yoruldum...

Bugüne kadar çok bir şey istemedim hayattan. Bana yetecek kadar mutluluk, hayat kâidesi biraz da sevgi.. Bu bile fazla geldi.

Belki kader belki alın yazısı yaşantım.

Her gün bir dalım kuruyup kırılıyor. Son dal da düşmek üzere..

Artık kimselere faydam olmaz gibi.. Bilmiyorum... Hayat bizler için her zaman zorlu her zaman da korkutucu olacak...

Karakteri zayıf olan insanların bu hayattaki gayesi ilgi manyaklığıdır..

Her nitekim ilgi verilsede o ilgiyi senden değil.¡ Senden daha iyi, güzel olduğunu düşündüğü birinden bekler.. Aslında amaç ilgi değil. Bu devirin asimetrik özentiliğidir. Ve hep pervasızca kişilerin kuklası olmak isteyişidir..

İçlerinde düşündüklerini öyle bir anda dışarıya lanse ediyorlar ki. Orada tüm masumiyet bitip herkes gibi olma yolunda ilerliyorlar.. Artık düşünmüşsün son pişmanlık fayda eder mi..¿

Kimse gerçek seven dışında senin kahrını çekmeyecek. Elbet o zaman anlayacaksınız gerçek sevgiyi..

O zamana dek başkasından darbe yemenin [mutluluğunu] yaşatacak hayat sizlere.. Üzülmeyin tek hatanız bu değil ki zaten..

Gerçek seven en çok acı çekendir her zaman.. Ama sizler sevgiye değil., sizi bir obje olarak görenlere kapıldınız..

Hak edilmeyen sevgi için hep yaş akıtacak gözler.. Ama gerçekler kimin umrunda değil mi..¿

Derin bir sessizlik ve düşüncelere kapılan sen..

Oluşacak derin bir sevgi, bekleyen ben...

Karamsarlık mı galip gelecek? Yoksa hayatın gerçekleri mi..?

Hüzün mü galip gelecek? Yoksa düşüm mü..?

Korku mu galip gelecek? Yoksa umudum mu..?

Karanlık mı galip gelecek? Yoksa ölümü göze almış aydınlığım mı..?

Bahaneler mi galip gelecek? Yoksa sevginin ta kendisi mi..?

Deli öfkem mi galip gelecek? Yoksa kara sevdam mı..?

Yaşadığım hayatı balçıktan çıkararak bulutlara süzülüp bir yağmur damlası olarak yeniden toprakta yeşermenin umudunu yaşamış benliğin içinde biriyim..

Bana hiç bir şeyi imkansız diye lanse etme. Zira ben imkansızı seçtim her defasında..

Ben bundan kurtulamam deme. Seni şu anda geleceğin aydınlık kapılarına götürebilirim..

Ben buraya aitim deme. Senin yerin gönül bahçemin içerisinde.. Yüzünde gamzeler edasında..

Hayatım simsiyah deme. Zira bu hayatın toz pembesini sana yansıtıp siyahını beyaz yapabilirim..

Ben böyleyim deme. Kendini kandırma...!

Hayallerimin kadını söyle bunlar bana reva mı..?

Geleceği görmeden ben karanlığa bulanmışım diyemezsin...!

Ber taraf olmuş köşelerinden, umutsuz oluşundan ne zaman kendini göreceksin?

Sevgimin tarifi yok.. Yaşatacağım anıların acısı yok..

Tek sen varsın kalbimin köşesinde..

Sessizliğin gözyaşlarını, her gece ansızın aklına geçmişten gelen iz'i unutturayım sana...

Yalnızlığın içinden gelerek nelerden ödün verdim bir bilsen.. Zifiri karanlığın küllü yolların her an üstüme düşecekmiş gibi olan ağaçların arasındaydım..

Korkunun tesellisi bir ışıktı yüreğimde.. Defterime yazdığım her puslu yazının umut olmasını bekledim..

Her kim ne konuda acı çekiyorsa bunu söylemekten çekinmediler.. Bazıları ilgi peşinde bazıları sabır.. Asıl olan bu durumları nasıl atlatacaklarıdır.. Yüz üstü gelmiş sorunların tekrardan karaya çıkarmak için sırt üstü çevirmeleri beklemek şu an saçmalıktan ibaret.. Herkes kendi acısının imkansız olduğunu söyleyerek, bilmeden karanlığı arkadaş ediniyor.. Acıyla yaşamak sadece sana zarar verebileceğini ve her kimsenin senin yanında olabilmek için nelerden feragat edeceğini görmek istemediler..

Elbette vakit geldiğinde görecekler.. Acıları hafifleyip yeni bir hayatın basamağına çıkmak isteyip bilinçsizce hareket edecekler..

Hiç bir sorunun, acının kaynağına inmeden sorunlar çözülmez bunu ön göremediler..

Yaşanmışlıklar bu hayatın her zaman parçası olacak iyi, kötü olaylar yaşanarak hayatın içinde bulacağız kendimizi.. Ama acıyı da tatlıyı da bizler seçeriz.. Ne çok zavallı hayat karardı gitti buradan, ne oldu diye soran olmadı herkes “ben” dedi..

Her zaman bir yerlerde ışık vardır.. Görmek istersen görürsün.. Anlamak istersen anlarsın..

Bu yol bir ışık için yananlarındır.. Sizler için değil...!

İki farklı gerçek

Yağmur altında seninle yürümek, mutluluğun resmi olsa gerek..

Ne kadar duygusal, sevgi dolu yaklaşsamda hayat hep zorluk yaşatıyor..

Her şeye senin için göğüs gerdim., senin yolunda belirmek istedim.. Kanadı kalbim, yoruldu bedenim.. Yığıldım yere..

İşte o an geldin gözümün önüne hayat verdin ruhuma, bedenime...!

Geçmişin bırakmadı seni.. Kendinde çıkmak istemedin kara duvardan, senin için en kolayı buydu belki de...!

Bir gün yorulurum, vazgeçerim sanarsın..

Ama o bir gün sonsuza dek sürecek...

Korkularım, hayatım, her şey sarpa sardı.. Bir gün bitecek bu serüven ve her şey güzel olacak eminim buna..

Şu an ne hissediyorum bilmiyorum...

Parmak Uçlarımda Eritiyorum Şüpheyi

Sen Uyanmayasın Diye

Benim Gözlerimdense

Bembeyaz Bir Uyku Akıyor

Kömür Katran Gecelerime

Yüreklere

Cevabı Mahşer Sorularla Yöneliyorum

Silinmeyen Bilinmeze

Bilinmeyen Silinmeze

Karanlık gerçekler... 

Ve bu dünya da hep karakter sahibi olmayan insanlar daima olacaktır.. Bu kişiler sayesinde kimin daha değerli kimin beş para etmez olduğunu görüyoruz..

 “Kimin eli kimin cebinde gerçekten belli değil..” Bu kadar iradesi olmayan omurgasız insanlar, acıya mahkum olacaklar.. Bu hayat hep darbe vuracak ve onlar şimdi mutlu olduklarını zannediyorlar..  

“Seviyorum diyenler ansızın gittiler..” (ve eskilerine gittiler..) [Çok güzel sevgi!!!] Herkesin bir olgunluk yaşı vardır bazıları geçmişe takılıp bahane üretenler bazıları da ergenler daha.. Kendini bilenin vay haline.. 

Yaşanılan duygular, geçirilen zamanlar nasıl sahte olabilir.., bunu görmemi sağladı hayat..  Akıl tutulması ile eş değer bir durum.. Ve öyle bir dünyadayız ki korkaklık erdemlik oldu.. İnsan sevgiden korkar mı? 

Karaktersizlik diz boyu.. 

Ve pişmanlıklar başlayacak bir gün.. Bir baltaya sap olamayacaklar.. Mutlu olduklarını zannedip her şey tamam dediklerinde asıl hayat o zaman başlayacak :) tozpembe dünyalarında yaptıklarını bulma vakti.. Etme bulma dünyası hep.. 

İnsanlara karşı başka bir maskeyle duruyorlar ve o insanlar; onları düzgün zannediyor.. Ama bir bilse içlerini kaçıp giderler..  

Bir süre sonra ne sinir ne keder oluyor.. Bekliyorsunuz sadece.., tablonun tamamlanmasını.. 

 Korkaklar, karanlıklarında kalıp hayatı sorgulayacak duruma gelecek ve yine anlamayacaklar.. Ne zaman kendilerini geliştirebildiler ki.. ¿ Her şeyi yanlış biliyorlar..

Devam böyle nereye kadar göreceğiz...

 Çok bir şey istemedik sadece anlaşılmayı ve sevmeyi istedik.. Bunu bile çok gördüler.. Ve yalan diyebildiler.., ama yalan söyleyen kendileriydi ve kendilerini hiç görmediler.. Onlar başkalarının sözleriyle ve içindeki yozlaşmış, bedenden bedene koşan tipik sıradan küçük (insanlardı)..

Sevginin, aşk’ın ne anlam ifade ettiğini, nelerden ödün verilip bu duygular için canı pahasına kendimizi adadığımızı anlamıyorlar anlamak istemiyorlar.. Çünkü bilmiyorlar.. Ve basit düşünüyorlar.. 

İnsanın gerçekten kendisini bilmesi ne kadar güzel bir şey.. Olmaz denileni yapan, insanların hep alıştığı durumu farklılığıyla olumlu yönde al aşağı çeken etkileyen ve sevgiye kendimizi adayan bizler.., hep doğru bildiğimiz yoldan ilerleyeceğiz.. “Fedakarlık.”

                           “Şüphe dolu kalbimde bir sızısın incecik..”

İnsanların ne dediğini ve onlara güvendiğin kadar biraz da kendine güvenseydin her şey farklı olurdu.. Körelmişsin ve hep aynı hayatı yaşıyorsun. Ve ben o hayatını sana olumlu yönde veriyorum., yeni bir sayfa yeni bir olgu.. Ama korkuyorsun..., kaçıyorsun..

Sen, hayatına kimsenin müdahale etmediğini sanıyorsun.., ama gerçekten onların sözlerine inanıp hayatını geleceğini şekillendirdiğini göremiyor musun..? İnsanların ne dediği ne konuştuğu neden umrunda.? Insanları sevmiyorum dediğinden beri. ?

Karanlığın mı ?

Senin karanlığın benim karanlığımın yanında ışık olarak kalır.. Sen kendini hiç gördün mü.. Ben ise nelerden geçtim hiç düşünebildin mi..? Ama ben hep sen dedim.. Sen peki..?

Ne zaman kendini dinledin kendin olmak istedin.. O zaman göreceksin..

Güzel günler yaşadığını sanarsın.. Ama bu bize haram belli ki...

''Işıksız susuz kalmış sararmış bir çiçeksin

Ömrünü zehir gibi yalnız mı içeceksin...''