Melihcan (Atlantisreborn)

İki farklı gerçek

Yağmur altında seninle yürümek, mutluluğun resmi olsa gerek..

Ne kadar duygusal, sevgi dolu yaklaşsamda hayat hep zorluk yaşatıyor..

Her şeye senin için göğüs gerdim., senin yolunda belirmek istedim.. Kanadı kalbim, yoruldu bedenim.. Yığıldım yere..

İşte o an geldin gözümün önüne hayat verdin ruhuma, bedenime...!

Geçmişin bırakmadı seni.. Kendinde çıkmak istemedin kara duvardan, senin için en kolayı buydu belki de...!

Sanki bu son gidişti!

Bahçe kapısındaki uğurlayışım..

Beni ,mahkum ettiğin son yalnızlığım..

Hep şöyle düşünürdüm.

Gidenler,ardına bakardı.

Ben onu hep bekledim..

Hiç dönmedin!

Bir adımın bile sekmedi.

Bu soluksuz gidişte ..

Bekleyenin mi vardı!

Yoksa nefretin mi !

Hiç anlayamadım..

Hani bazı şarkılar vardır, beni anlatır dersin. Sıkılıncaya kadar dinlersin sonra başka şarkıya geçip gidersin..

Hayatındaki kişileri ansızın kenara attığın gibi.. Başka arayışlardasın..

Tek kendinin acı çektiğini zannedip, acındırırsın kendini..

Bizler ise şarkıların duygusunda kayboluruz., bilinmeyen veya beğenilmeyen şarkılarda nasıl bir duyguyla yazılıp söylendiğini dikkat etmek gibi.. Üzgün ve yıkık..

Aynı bu birinin sevgiye lâik olması gibi.. Özel seçici olmak..

Bazen kendimi kaybediyorum şarkılarda, uzaklara dalıp yaşamadığım olayları görüyorum. Özlem içinde bilinmezlik içindeyim. Sadece uzaktan bakıyorum.. Sessizce,usulca...!

Kilit vurdum ruhuma o günden..

Susuyorum sana susuyorum ben..

Herkes küçüklüğünde her şeyin sorunsuz, insanların mutlu olduğunu zannederdi. Bende onlardan biriydim..

Ama ben büyüdüğümde bile aynı olmasını diliyordum aslında bir umut işte..

Kaçıyordum hayatın gerçeklerinden, acımasızlığından..

Sırf o eski arkadaşlıkları, eski insanları, oyunlar oynadığımız eski parkları,kavga ettiğimiz eski sokakları unutmamak için..

İçimdeki küçük adam'ın yaşama sevincini bir an olsun elinden almamak için kaçıyordum..

Ama gün geçtikçe diğer duygularım zayıflamış.. Sevgimi itibarsızca harcayanlar.., en derin duygumdan vurdular..

Ve bunu bugün anladım ki; içimdeki sevgi tomurcukları tükenmiş.. Yılmışım öyle bir bıkmışım, yorulmuşum ki sonumu görür gibiyim...!

Yaralarını sarmak istemiştim sadece.. Birinin

Bunu bile anlamamıştı.

O küçük beyniyle kendini üstün zannetmesi , ön yargısı, gerçeği görememesini sağlıyordu.

Acıyorum gerçekten..

Sırf istediğimi elde edemediğim için değil. Onun gelecekteki pişmanlıkları görüp onun yerine acıyorum..

Onlar için çok mu zor anlamak ¿ Hayır! Düşlediği hayalleri, gerçeğin kalıcılığı zannetmesi yüzünden ardında bıraktığı gerçeği ufalayarak rüzgara karışmasına sebep olmuştu..

Bunu çok geç anladı..

Benimki buruk bir hayat.. Onların ki ise gerçeği isteyipte, gerçeğe ihanet etmeleri gibi..

Sızlamalar,kederlenmeler ve de isyan etmeyi bizden daha iyi bilirler umarsızca utanmasızca.. Ne diyeyim ki haklılar..!

Herkesin şansı bir gün kendisine güler.. Bizlerin ise şansı, zorluklarla yaratmaktan geçer..

Onlar gerçek yüzlerini gösterdiği halde karşıdaki kişi için kabullenmek ne acı bir durum.. -Değil mi?

 Bizler, onlar gibi olmadığımız için geride, onlarda bizler gibi olmadığı için öne çıkarlar.. (iki alana bir bedava olmuş saçmalıklar.)

‘Onların dünyası karaktersizlikten ibaretti..’

 Sonradan ise pişmanlıklar neye yarardı ki..

Sizler için her şey kolay elbet..

 Ama er ya da geç sizlerin devirleride bitecektir..

Bulunduğunuz yerden çıkmak isteyeceksiniz.. Ama kimseyi ikna edemeyeceksiniz..

‘Sonunu düşünen, kahraman olamaz.’ Saçmalığı ile yürüyen bir nesil, kaybetmeye mahkumdur..  (Sözü başka yere çeken kişiler)

 Onların düşüncesi ile savaş halindeyken, bir gün kazandım dedim(..)

 Ama içten yorulmuşum, körelmişim.., kafamda geçen cümleleri kağıda dökemiyorum uğraşmak istemiyorum artık.. Yorulmuşum..

                      Kendi geleceğime bir mektup

                            Hala mutlu muyum ?

                                     Başladım...!

Herkes bir şey ister.., genelde mutlu olmak..

 Ne kadar hak ediyor(lar) peki..¿

Her insan hayatın yüreğine bıraktığı mirasla doğar..

 Bu bir insanın alacağı en büyük, en güzel hediye..

Her yeni doğum yeni bir başlangıçtır..

Doğmak demek sadece anne karnından çıkmak değildir..

Anne bir insana, ömrünü verir..

 Ama hayatın o insana bıraktığı insan olma mirası, o insana ömrünü en ölümcül anlarında yeni bir hayata başlama gücünü ve iradesini bâş eder..

İnsan her yıkımdan yeni bir başlangıç yaratabilir..

 Her başlangıç yeni bir hayata doğmaktır.. 

İnsan bir ömüre bir çok hayat sığdırabilir..

Hayat bitmez, yeniden başlar..

Her son yeni bir başlangıçtır...!