Melihcan (Atlantisreborn)

Ne kadar çok istersem isteyeyim o kadar çok gelmiyor hayalim..

Bir korkudan ziyade soğuk, içine kapanık bir kişilik oluştu benliğimde.. Zihnimde hayallerle yaşıyorum.

Hayatta suç yok kaderde de suç yok. Suç sadece böyle bir dünya'ya, zamana denk gelmem. Bana göre değilmiş şimdi ki devir.

Unutuldu sevgiler aşklar.. Herkes sevdiğini zannediyor ama onu bile beceremiyor. Senden daha iyisini bulduğunu zannedip bahane ile kaçıp gidiyorlar.. Ya da yedekte olan biri için..

Çok istedim seni. Yüzünü ellerimin arasına almayı arzuladım defalarca. Bir gün gelirsin yolun yolumdan geçer diye.. Bu da olmadı.. Sen aşk yerine yalanları tercih ettin

Artık çabalamaktan yoruldum...

Bugüne kadar çok bir şey istemedim hayattan. Bana yetecek kadar mutluluk, hayat kâidesi biraz da sevgi.. Bu bile fazla geldi.

Belki kader belki alın yazısı yaşantım.

Her gün bir dalım kuruyup kırılıyor. Son dal da düşmek üzere..

Artık kimselere faydam olmaz gibi.. Bilmiyorum... Hayat bizler için her zaman zorlu her zaman da korkutucu olacak...

Karakteri zayıf olan insanların bu hayattaki gayesi ilgi manyaklığıdır..

Her nitekim ilgi verilsede o ilgiyi senden değil.¡ Senden daha iyi, güzel olduğunu düşündüğü birinden bekler.. Aslında amaç ilgi değil. Bu devirin asimetrik özentiliğidir. Ve hep pervasızca kişilerin kuklası olmak isteyişidir..

İçlerinde düşündüklerini öyle bir anda dışarıya lanse ediyorlar ki. Orada tüm masumiyet bitip herkes gibi olma yolunda ilerliyorlar.. Artık düşünmüşsün son pişmanlık fayda eder mi..¿

Yalnızlığın içinden gelerek nelerden ödün verdim bir bilsen.. Zifiri karanlığın küllü yolların her an üstüme düşecekmiş gibi olan ağaçların arasındaydım..

Korkunun tesellisi bir ışıktı yüreğimde.. Defterime yazdığım her puslu yazının umut olmasını bekledim..

Her kim ne konuda acı çekiyorsa bunu söylemekten çekinmediler.. Bazıları ilgi peşinde bazıları sabır.. Asıl olan bu durumları nasıl atlatacaklarıdır.. Yüz üstü gelmiş sorunların tekrardan karaya çıkarmak için sırt üstü çevirmeleri beklemek şu an saçmalıktan ibaret.. Herkes kendi acısının imkansız olduğunu söyleyerek, bilmeden karanlığı arkadaş ediniyor.. Acıyla yaşamak sadece sana zarar verebileceğini ve her kimsenin senin yanında olabilmek için nelerden feragat edeceğini görmek istemediler..

Elbette vakit geldiğinde görecekler.. Acıları hafifleyip yeni bir hayatın basamağına çıkmak isteyip bilinçsizce hareket edecekler..

Hiç bir sorunun, acının kaynağına inmeden sorunlar çözülmez bunu ön göremediler..

Yaşanmışlıklar bu hayatın her zaman parçası olacak iyi, kötü olaylar yaşanarak hayatın içinde bulacağız kendimizi.. Ama acıyı da tatlıyı da bizler seçeriz.. Ne çok zavallı hayat karardı gitti buradan, ne oldu diye soran olmadı herkes “ben” dedi..

Her zaman bir yerlerde ışık vardır.. Görmek istersen görürsün.. Anlamak istersen anlarsın..

Bu yol bir ışık için yananlarındır.. Sizler için değil...!

Sevda uğruna kaç kere ölmek gerek.¿ Sonuna kadar ise sonsuza kadar ölmek..?

Başlamamış ve hiç bitmeyecek hikayenin serüvenini bir görebilseydik keşke..

Belki de....

Bir sevda bir umut bu hayat. Gülümsemenle yeşerecek gönül bahçem..

Elbet bir gün bize de güler seneler...

Korkularım, hayatım, her şey sarpa sardı.. Bir gün bitecek bu serüven ve her şey güzel olacak eminim buna..

Şu an ne hissediyorum bilmiyorum...

Parmak Uçlarımda Eritiyorum Şüpheyi

Sen Uyanmayasın Diye

Benim Gözlerimdense

Bembeyaz Bir Uyku Akıyor

Kömür Katran Gecelerime

Yüreklere

Cevabı Mahşer Sorularla Yöneliyorum

Silinmeyen Bilinmeze

Bilinmeyen Silinmeze

Karanlık gerçekler... 

Ve bu dünya da hep karakter sahibi olmayan insanlar daima olacaktır.. Bu kişiler sayesinde kimin daha değerli kimin beş para etmez olduğunu görüyoruz..

 “Kimin eli kimin cebinde gerçekten belli değil..” Bu kadar iradesi olmayan omurgasız insanlar, acıya mahkum olacaklar.. Bu hayat hep darbe vuracak ve onlar şimdi mutlu olduklarını zannediyorlar..  

“Seviyorum diyenler ansızın gittiler..” (ve eskilerine gittiler..) [Çok güzel sevgi!!!] Herkesin bir olgunluk yaşı vardır bazıları geçmişe takılıp bahane üretenler bazıları da ergenler daha.. Kendini bilenin vay haline.. 

Yaşanılan duygular, geçirilen zamanlar nasıl sahte olabilir.., bunu görmemi sağladı hayat..  Akıl tutulması ile eş değer bir durum.. Ve öyle bir dünyadayız ki korkaklık erdemlik oldu.. İnsan sevgiden korkar mı? 

Karaktersizlik diz boyu.. 

Ve pişmanlıklar başlayacak bir gün.. Bir baltaya sap olamayacaklar.. Mutlu olduklarını zannedip her şey tamam dediklerinde asıl hayat o zaman başlayacak :) tozpembe dünyalarında yaptıklarını bulma vakti.. Etme bulma dünyası hep.. 

İnsanlara karşı başka bir maskeyle duruyorlar ve o insanlar; onları düzgün zannediyor.. Ama bir bilse içlerini kaçıp giderler..  

Bir süre sonra ne sinir ne keder oluyor.. Bekliyorsunuz sadece.., tablonun tamamlanmasını.. 

 Korkaklar, karanlıklarında kalıp hayatı sorgulayacak duruma gelecek ve yine anlamayacaklar.. Ne zaman kendilerini geliştirebildiler ki.. ¿ Her şeyi yanlış biliyorlar..

Devam böyle nereye kadar göreceğiz...

 Çok bir şey istemedik sadece anlaşılmayı ve sevmeyi istedik.. Bunu bile çok gördüler.. Ve yalan diyebildiler.., ama yalan söyleyen kendileriydi ve kendilerini hiç görmediler.. Onlar başkalarının sözleriyle ve içindeki yozlaşmış, bedenden bedene koşan tipik sıradan küçük (insanlardı)..

Sevginin, aşk’ın ne anlam ifade ettiğini, nelerden ödün verilip bu duygular için canı pahasına kendimizi adadığımızı anlamıyorlar anlamak istemiyorlar.. Çünkü bilmiyorlar.. Ve basit düşünüyorlar.. 

İnsanın gerçekten kendisini bilmesi ne kadar güzel bir şey.. Olmaz denileni yapan, insanların hep alıştığı durumu farklılığıyla olumlu yönde al aşağı çeken etkileyen ve sevgiye kendimizi adayan bizler.., hep doğru bildiğimiz yoldan ilerleyeceğiz.. “Fedakarlık.”

                           “Şüphe dolu kalbimde bir sızısın incecik..”

O yanımız hep yaralı.., durmadan hep kanıyor...!

Neredesin özledim seni..

Gözyaşlarımı görüyor musun ?

Ne oldu bana ? Hayat beni neden attı geriye ? Sen nasıl bu kadar mutlusun? Ben neden hep çaba içindeyim ?

Beni kurtaracak olan sensin.. Beni yaşatacak sen.. Hep uzaklarda yaşıyorum.., sana yakın olan uzaklarda.. Hep aklımın bir ucunda beliriyorsun , içim parçalanıyor..

Hiç geçmiyor.. Ne yapacağım..¿

Bu çilem mi bahtsızlığım mı?

Cevabı YASAK olan sorular...

Sonsuza kadar özleyeceğim içimde kalan bir upte..