atlantisrreborn reblogged
Bir gün, her zaman geçtiğim o sokak..
Her zaman baktığım o ev..
Her zaman duyduğum ses.. Hepsi değişmişti..
İlk kez ölümü bu kadar yakından hissediyordum.. Ve hiç hazır değildim…!
Nereden çıktın yine karşıma?
Tamamlayamadığın hangi vicdansızlığın için döndün? Geçmişim olamamıştın, şimdi geleceğimde olmak için mi geldin? Artık benim için sen bir ‘fark etmez’sin. Fırtınada kaybolmuş bir yelkenli için rüzgarın nereden estiği önemli değildir. Geçti artık o günler… Mezarıma çiçekle gelmen, beni öldürmüş olman gerçeğini değiştirmiyor.
Sessiz çığlıkları vardır kırılan kalbimizin ve onları yalnızca Allah duyar. Senin duymadığın ve hiçbir zaman duyamayacaklarından bahsediyorum. Umarım beni anlıyorsundur. Keşke biraz düşünebilseydin. Düşünmediğin için şimdi kalbin acıyor biliyor musun? Beynin düşünemediği her şeyin cezasını kalp çeker. Düşünmek beyni acıtmaz ama düşünmemek kalbi yorar.
Şu hayatın bize en büyük darbesi beklediklerimizin hiçbir zaman gelmemesi, gelenlerin ise bizi hak etmemesidir. Bazı insanlar hiç başlamayan hayatlarının bitmesinden korkarlar… Neyi biriktirebilmişler ki kaybetsinler? Sen de onlardansın bana göre. Elinde avucunda hiçbir şey kalmamış ama hala yitirmekten korkuyorsun. Kolların boşluğa alışmış ama benimle doldurmaya çalışıyorsun. Bitmişsin ama hiç başlamamış olduğunu anlayamamışsın. Söylenmiş sözleri duymamışsın, şimdi söylenmemişleri dinliyorsun. Göremediğin şey şuydu; ben sana hayatımı verdim, sen onu başkasının çöpüne attın.
Bana gelince… İyiyim ben. Aşkta özgürlüğün tutsaklıkla başladığını ve aynı zamanda da hayatta aşktan daha önemli şeyler olduğunu öğrendim. Mesela insan olmak…
Bekleyiş içinde bulunduk..
Karşı taraftan zarar gördük.. düştük.. tükendik..
Ama yine’de yılmadık hayata.. sadece o bitti.. Bunu anlamak istemedik anlatamadık kalbimize... (ben hariç)
Acı çekmeyi seven bir toplumuz kafamızda hep cevabını bildiğimiz soruların yine cevaplanmasını bunu’da o kişiden duymak isteriz... Yine acı çekeceğimizi bildiğimiz halde....
Asıl sinir olduğum şey o masum olan kişinin yine acı çektiren kişiye değer verip onu beklemesi..
Bunun için kaybetmeyi hak etmiyor muyuz...!?