Yalnızlığın içinden gelerek nelerden ödün verdim bir bilsen.. Zifiri karanlığın küllü yolların her an üstüme düşecekmiş gibi olan ağaçların arasındaydım..
Korkunun tesellisi bir ışıktı yüreğimde.. Defterime yazdığım her puslu yazının umut olmasını bekledim..
Her kim ne konuda acı çekiyorsa bunu söylemekten çekinmediler.. Bazıları ilgi peşinde bazıları sabır.. Asıl olan bu durumları nasıl atlatacaklarıdır.. Yüz üstü gelmiş sorunların tekrardan karaya çıkarmak için sırt üstü çevirmeleri beklemek şu an saçmalıktan ibaret.. Herkes kendi acısının imkansız olduğunu söyleyerek, bilmeden karanlığı arkadaş ediniyor.. Acıyla yaşamak sadece sana zarar verebileceğini ve her kimsenin senin yanında olabilmek için nelerden feragat edeceğini görmek istemediler..
Elbette vakit geldiğinde görecekler.. Acıları hafifleyip yeni bir hayatın basamağına çıkmak isteyip bilinçsizce hareket edecekler..
Hiç bir sorunun, acının kaynağına inmeden sorunlar çözülmez bunu ön göremediler..
Yaşanmışlıklar bu hayatın her zaman parçası olacak iyi, kötü olaylar yaşanarak hayatın içinde bulacağız kendimizi.. Ama acıyı da tatlıyı da bizler seçeriz.. Ne çok zavallı hayat karardı gitti buradan, ne oldu diye soran olmadı herkes “ben” dedi..
Her zaman bir yerlerde ışık vardır.. Görmek istersen görürsün.. Anlamak istersen anlarsın..
Bu yol bir ışık için yananlarındır.. Sizler için değil...!